Mauzoleum w Halikarnasie

Mauzoleum w Halikarnasie (obecnie Bodrum w południowo-zachodniej Turcji) – jeden z siedmiu antycznych cudów świata. Był to grobowiec Mauzolosa, perskiego satrapy Karii wzniesiony ok. 350 p.n.e. Budynek został zaprojektowany na polecenie królowej-wdowy – Artemizji, przez architektów Satyrosa i Pyteosa, ozdobiony przez rzeźbiarzy Skopasa, Leocharesa, Timoteosa i Bryaksisa z Karii.

 

 

Pozostałości po Mauzoleum

Mauzoleum nie przetrwało do naszych czasów — zaniedbana budowla pod wpływem upływu czasu, działań ludzi i trzęsień ziemi stopniowo popadała w ruinę. W 1404 roku tylko fundamenty i podstawa budynku pozostawały całe. W 1494 i 1522 joannici zagrożeni najazdem muzułmanów używali surowców z mauzoleum, aby wzmocnić swoją siedzibę, Zamek św. Piotra. W trakcie rozbiórki Mauzoleum odkryty został sarkofag Mauzolosa, który następnie zaginął. Część zabytków z mauzoleum, m.in. rzeźby, znajduje się w British Museum w Londynie.

• Wysokość: 45 m
• Wymiary: 35,6 m x 25 m

Jońska świątynia z kolumnadą, na którą składało się 40 kolumn; na szczycie 24-stopniowa piramida z kwadrygą niosącą postaci zmarłego króla i jego małżonki – Artemizji

Posąg Zeusa w Olimpii

Posąg Zeusa zaliczany był przez starożytnych Greków do siedmiu cudów świata.
Znajdował się w świątyni w Olimpii. Posąg ten wykonał Fidiasz z użyciem techniki chryzelefantyny po roku 430 p.n.e. Dotrwał jedynie do roku 426 n.e., a znany jest z rzymskiej kopii. Posąg Zeusa uległ zniszczeniu na skutek pożaru. Rzeźba przedstawiała siedzącego na tronie władcę ludzi i bogów o poważnym i dostojnym obliczu. Na głowie miał wieniec laurowy, z lewego ramienia zwieszał mu się złoty płaszcz, w prawej dłoni trzymał statuę bogini Nike, a lewą rękę wspierał na wykładanym szlachetnymi kamieniami berle. Berło było symbolem władzy Zeusa, a orzeł jego ulubionym i poświęconym mu ptakiem. Poręcze i nogi tronu były rzeźbione ukazując postaci bogiń i epizody walk. Szata i włosy Zeusa były ze złota, obnażone części ciała z kości słoniowej, tron z drewna cedrowego wykładanego hebanem i szlachetnymi kamieniami.

Świątynia Artemidy w Efezie

Świątynia Artemidy w Efezie (Artemizjon w Efezie) – dla starożytnych Greków jeden z siedmiu cudów świata. Znana pod nazwą Artemizjonu stanowiła największą ozdobę Efezu w Azji Mniejszej (obecnie Turcja).
Była to świątynia o wymiarach 130 m na 69 m, zbudowana przez króla Lidii Krezusa około 560 p.n.e. Najprawdopodobniej stanęła na miejscu wcześniejszej budowli zniszczonej podczas najazdu Kimmerów (zdaniem Pliniusza świątynia była dziewięć razy budowana i burzona). Jońska świątynia została zaprojektowana przez Chersifrona i Metagenesa z Knossos, przy współpracy Teodorosa z Samos. Do jej budowy użyto doskonałej jakości marmuru i cedru libańskiego. Świątynia została zaprojektowana jako dipteros otoczony podwójną kolumnadą złożoną z ośmiu kolumn przed elewacją frontową i tylną (tzw. oktastylos) i dwudziestu kolumn wzdłuż boków świątyni. Pozostałe kolumny, a było ich w sumie 117, umieszczono w pronaosie i wewnątrz świątyni. Kolumny o wysokości ok. 18,0 m miały średnicę w dolnej części 2,5 m. Zdobiły je w dolnej części płaskorzeźby. Rzeźby zdobiły także fryz i najprawdopodobniej tympanon oraz dach świątyni. W jej wnętrzu umieszczono cedrowy posąg Artemidy. Wśród rzeźbiarzy zaangażowanych do prac przy budowie znaleźli się między innymi: Fidiasz, Poliklet, Kresilas. Ukończenie budowli zajęło 120 lat.
W 356 p.n.e. świątynię spalił szewc Herostrates w nadziei, że ten występek unieśmiertelni jego imię. Świątynię chciał odbudować Aleksander Wielki. Mieszkańcy Efezu nie przyjęli jego warunku, jakim było umieszczenie w świątyni inskrypcji sławiących jego imię. Propozycja została odrzucona słowami: „Aleksandrze, nie wypada, żeby jeden bóg stawiał świątynię drugiemu bogu”, bowiem wyznawcy Artemidy nie widzieli możliwości oddawania w jednej świątyni hołdu dwóm bogom. Aleksander, mimo iż nie przyjęto od niego pieniędzy na pokrycie kosztów odbudowy, zlecił swojemu architektowi, Dejnokratesowi, sporządzenie projektu świątyni. Koszt prac został sfinansowany ze składek mieszkańców Efezu i z kwot uzyskanych ze sprzedaży niektórych, niewykorzystanych przy odbudowie elementów spalonej świątyni. Odbudowa świątyni trwała od 334 p.n.e. do 260 p.n.e. Budowla stanęła na fundamentach poprzedniej świątyni i miała identyczne z nią wymiary. Dodano nową krepidomę złożoną z 13 stopni. Przy odbudowie pracowali Skopas, który wykonał płaskorzeźby w dolnej części kolumn, Praksykles i Apelles.
Świątynia z IV wieku została zniszczona podczas najazdu Gotów w roku 262 i już nigdy jej nie odbudowano.
W roku 1869 ekspedycja zorganizowana przez British Museum odkryła miejsce, gdzie znajdowała się świątynia. Niektóre elementy wystroju efeskiego Artemizjonu można obecnie obejrzeć w tym muzeum. Poniżej rysunki płaskorzeźb z kolumnady Artemizjonu.
Oryginalny posąg Artemidy, nie zachowany, wykonany był ze złota, srebra, kości słoniowej, drewna hebanowego i czarnego kamienia (chryzelefantyna). Można się jedynie domyślać, jak wyglądał, na podstawie opisów i zachowanej kopii. Uwagę zwraca niezwykły sposób przedstawienia bogini, przypominający bardziej rzeźby egipskie, niż greckie.
Artemida, której cześć oddawano w Efezie przyjęła wiele cech frygijskiej bogini Kybele. Kult bogini – matki opiekującej się ziemią, powietrzem i wodą, dającej życie i urodzaj, a jednocześnie rządzącej cywilizacją, był rozpowszechniony w Anatolii jeszcze przed przybyciem greckich kolonistów. Wraz z powstawaniem miast jońskich i wzajemnym przenikaniu się kultur, Artemida została najważniejszą boginią Jonii. W Efezie każdego roku w maju odbywały się trwające przez cały miesiąc obchody ku jej czci.
Efeskie posągi Artemidy przedstawiają ją ubraną w suknię ozdobioną miejskimi wieżami, które są atrybutem jej władzy nad cywilizacją. Ozdoby z wyobrażeniami zwierząt są symbolem jej władzy nad nimi. Efeska Artemida nazywana była też Pszczelą Boginią, a bite w mieście monety na awersie miały symbol bogini – wizerunek królowej pszczół.

Wiszące ogrody królowej Semiramidy w Babilonie

Wiszące ogrody królowej Semiramidy w Babilonie. Ich niezwykłość budziła podziw współczesnych, zdumienie i wielkie zainteresowanie potomnych. Opisywali je często historycy greccy, a od czasów Aleksandra Wielkiego zalicza się je do siedmiu cudów świata. Zostały zbudowane na polecenie króla Nabuchodonozora II (604-562 p.n.e.), który podarował je swojej żonie, Amytis, ponieważ po przyjeździe do Babilonu bardzo tęskniła za bujną zielenią ojczystego kraju – Medii. Niejasne jest, dlaczego nazwano je imieniem Semiramidy, asyryjskiej królowej, która żyła dwa wieki wcześniej.
Ogrody najprawdopodobniej istniały rzeczywiście, wskazują na to wzmianki w wielu źródłach historycznych z tamtego i późniejszego okresu (pisali o nich m.in. Herodot, Strabon i Diodor Sycylijski). Ponadto wykopaliska przeprowadzone w miejscu ich hipotetycznego położenia wykazały obecność pozostałości rozległego pałacu Nabuchodonozora II jak i specjalnej konstrukcji tarasów i studni.
Założono je na wznoszących się tarasach i podtrzymywanych specjalną konstrukcją, którą tworzyły szeregi wąskich, coraz wyższych korytarzy zasklepionych kolebkowo. Każdy taras, na którym zasadzono rośliny, był izolowany smołą i powłoką ołowianą na których umieszczano warstwę odsączającą, a następnie grubą warstwę ziemi (do 2 m miąższości), w której rosły drzewa i krzewy, sztucznie nawadniane. Ogrody te zostały założone w VI lub VII wieku p.n.e. Zwisające z tarasów pnącza zakrywały mury, co sprawiało wrażenie, że te piękne rośliny zawieszone są w powietrzu. Do ich nawadniania używano wody z Eufratu, którą dostarczano na poszczególne poziomy za pomocą przemyślnego systemu kanałów i drenów.

Piramida Cheopsa

Piramida Cheopsa, Wielka Piramida – egipska piramida, znajdująca się w Gizie nieopodal Kairu. Jedyny z Siedmiu Cudów Świata, który dotrwał do epoki nowożytnej niemal nienaruszony. Według powszechnie akceptowanej przez środowiska naukowe teorii, wzniesiona ok. 2560 r. p.n.e. prawdopodobnie według projektu Hemona, miejsce pochówku faraona Cheopsa (egip. Chufu). Wielka Piramida jest częścią nekropolii memfickiej.
Piramida Cheopsa oraz stojące obok niej piramidy Chefrena i Mykerinosa to najbardziej znany zespół piramid. Obok piramidy Chefrena postawiono monumentalny pomnik Sfinksa. Największa z piramid, piramida Cheopsa, uznana została przez starożytnych Greków za jeden z Siedmiu Cudów Świata.
Postawiona została na sztucznie wyrównanym terenie (zmierzone różnice poziomu wynoszą do 2,0 cm). Piramida zorientowana jest zgodnie z kierunkami świata. Boki jej są zwrócone dokładnie na północ, południe, wschód i zachód. Wielkie bloki kamienne, ważące po 2,5 tony (największe nawet około 15 t - cała budowla składa się z ponad 2,3 mln takich bloków, co sprawia, że piramida Cheopsa jest najcięższą budowlą stworzoną przez człowieka – ma masę ponad 6 milionów ton), zostały ustawione z wielką precyzją. Ściany obłożono licem wapiennym z kamieniołomów w Tura. Z obudowy tej pozostały jedynie fragmenty w jej najniższych warstwach. Ścięty wierzchołek piramidy spowodował, że jej wysokość zmalała do 138,75 m.

Nazwa piramidy

Achet-Chufu - Horyzont Chufu.

Konstrukcja piramidy

Wejście do piramidy znajduje się w północnej ścianie, nie na jej osi, lecz przesunięte około 7 m na wschód, na wysokości 17 m ponad poziom gruntu. Od wejścia prowadzi Korytarz Zstępujący o wymiarach 114 cm x 119 cm, opadając w dół pod kątem 26°31'. Ma on długość 105 m i prowadzi poprzez masyw piramidy oraz skałę podłoża do dalszej, poziomej części korytarza, wiodąc około 8,8 m do komory położnej głęboko w skale macierzystej, około 27,5 m poniżej poziomu gruntu. Komora ta, o wymiarach 14 m (wsch.-zach.) x 8,25 m x 3,5 m, jest pomieszczeniem niedokończonym, o nierównych ścianach i podłodze.
W południowej ścianie piramidy, naprzeciwko wejścia, znajduje się otwór drzwiowy, prowadzący do ślepo zakończonego korytarza, również pozostawionego przez budowniczych w stanie nieukończonym. Prawdopodobnie porzucenie planu wykorzystania komory jako grobowej nastąpiło w chwili, gdy część nadziemna piramidy zaczynała być właśnie wznoszona. Spowodowało to zmianę planu budowy całej piramidy. Wykorzystano 18-metrową część Korytarza Zstępującego i zaczęto drążyć - w masywie piramidy, w suficie Korytarza Zstępującego - Korytarz Wstępujący o długości 39 m, o przekroju takim, jak Korytarz Zstępujący i kącie wznoszenia 26°20'. Po pogrzebie króla wejście do Korytarza Wstępującego zostało zamaskowane kamienną płytą o kształcie i kolorze pozostałych płyt sufitu Korytarza Zstępującego.
Poprzez poziomy pasaż na jego końcu, o wysokości zaledwie 114 cm i nierównej powierzchni posadzki, dochodzi się do Komory Królowej, położonej dokładnie w centrum piramidy. Tu także prace nie zostały doprowadzone do końca. Świadczą o tym nierówności posadzki i brak wyłożenia jej kamieniem lepszego gatunku. Komora ta, o wymiarach 5,74 m (oś płn.-płd.) x 5,23 m, przykryta jest stropem namiotowym, którego szczyt znajduje się na wysokości 6,22 m. We wschodniej ścianie komory znajduje się nisza o wspornikowych ścianach bocznych, o wymiarach 4,67 m x 1,57 m (u podstawy), głęboka na 104 cm.
W południowej i północnej ścianie komory znajdują się prostokątne otwory prowadzące do kanałów, które nie mają ujść na zewnątrz piramidy. Północny kanał wiedzie najpierw poziomo na długości 193 cm, po czym załamuje się w górę pod kątem 37°28', południowy wiedzie poziomo na długości 203 cm, po czym załamuje się pod kątem 38°28'.
Prawdopodobnie po wykonaniu Korytarza Wstępującego, pasażu i Komory Królowej również nastąpiła zmiana planu budowy, w wyniku której nastąpiła dalsza rozbudowa korytarzy w piramidzie. Powstały wewnątrz piramidy dwa niezwykłe pomieszczenia. Wielka Galeria oraz Komora Króla. Istnieje pogląd, że Wielka Galeria była wykonana zgodnie z planem w czasie realizacji drugiej części budowy piramidy i stanowiła pomieszczenie, w którym zostały zmagazynowane potężne granitowe bloki, użyte po pogrzebie jako zasuwy blokujące wejście do Korytarza Wstępującego. Wielka Galeria została skonstruowana jako przedłużenie Korytarza Wstępującego. Jej długość wynosi 46,63 m, a wysokość 8,53 m. Gładkie ściany z wypolerowanego wapienia wznoszą się na wysokość 2,28 m.

 

Schemat przekroju pionowego przez Piramidę Cheopsa:

1. Dawne wejście 2. Obecne wejście wydrążone w 820 r.    z rozkazu kalifa Al-Mamuna 3. Korytarz łączący korytarze    Zstępujący i Wstępujący 4. Korytarz Zstępujący 5. Niedokończona komora

6. Korytarz Wstępujący 7. Komora królowej 8. Korytarz poziomy 9. Wielka Galeria 10. Komora królewska z sarkofagiem 11. Pasaż - przedsionek 12. szyb łączący Galerię z korytarzem Zstępującym

Ponad tym poziomem kolejnych siedem warstw bloków skalnych zostało wysuniętych ku środkowi o 7,5 cm każdy, tworząc strop wspornikowy. W trzeciej warstwie wysuniętych bloków, po obu stronach Galerii, budowniczowie wykuli występy, przy dolnej krawędzi bloków, biegnące wzdłuż całej Galerii. U najwyższej warstwy bloków sufit Galerii o szerokości 104 cm tworzą płyty kamienia ułożone pod kątem nieco ostrzejszym niż kąt wznoszenia się Galerii. W ten sposób każda z płyt posiada własny "zaczep" na ostatniej warstwie ścian Galerii, co umożliwiło zmniejszenie nacisku stropu całej Galerii u jej dolnej, początkowej części. Wzdłuż całej Galerii, po jej obu stronach, przy posadzce ciągną się dwie rampy o wymiarach 61 cm wysokości i 50 cm szerokości. Pomiędzy rampami przestrzeń posadzki ma taką samą szerokość jak strop, tj. 104 cm. W ścianach przy poziomie ramp znajduje się 56 otworów (po 27 z każdej strony + po jednym w wysokim stopniu u góry Galerii), prawdopodobnie gniazda belek, na których skonstruowano z desek podłogę łączącą Korytarz Wstępujący z Wielką Galerią, jednocześnie zakrywającą przejście do Komory Królowej.
W miejscu łączenia się Korytarza Wstępującego z Galerią znajduje się szyb, niegdyś zamaskowany blokiem kamiennym - pierwszym zaczynającym rampę wzdłuż Galerii po jej zachodniej stronie - o takim samym wyglądzie, jak pozostałe bloki rampy. Szyb częściowo pionowy, a częściowo zmieniający kąt opadania, łączy się z przedłużeniem Korytarza Zstępującego w jego części prowadzącej poprzez skały podłoża do komory pod piramidą.
Wielka Galeria kończy się wysokim stopniem, po którego przekroczeniu otwiera się długi i wąski pasaż, prowadzący od Komory Króla. Pasaż ten w jednej trzeciej swej długości ma podwyższony sufit i zwiększoną szerokość, tworząc przedsionek o ścianach południowej, wschodniej i zachodniej, wykonanych z czerwonego granitu. W ścianach wschodniej i zachodniej przedsionka wykute są po cztery szerokie bruzdy - trzy z nich, sięgające od podłogi po sufit, a czwarta sięgająca sufitu przedsionka, stanowiły niegdyś prowadnice granitowych zasuw, opuszczanych za pomocą lin i okrąglaków, zainstalowanych w półokrągłych wycięciach-zagłębieniach, widniejących do dziś w zachodniej ścianie przy samym suficie przedsionka. W ścianie południowej widnieją cztery kanały, przez które przewleczono liny.

Granitowy sarkofag w Komnacie Króla o wymiarach (2,28 x 0,99 x 1,05 m)

W poprzek przedsionka, wpuszczone w pary bruzd nadal tkwią dwie płyty granitowych zasuw. Komora Króla o wymiarach 10,56 m (oś wsch.-zach.) x 5,23 m x 5,81 m zbudowana jest w całości z granitu. W ścianach północnej i południowej, na wysokości około jednego metra od posadzki, znajdują się wyloty prostokątnych kanałów. Kanały te - odmiennie od tych w Komorze Królowej - mają wyloty na zewnątrz piramidy. Kanał północny wznosi się pod kątem 31°, a południowy pod kątem 45°. W komorze znajduje się granitowy sarkofag, obecnie noszący ślady licznych uszkodzeń, pozbawiony pokrywy. Jego wymiar jest o 2 cm szerszy od prześwitu Korytarza Wstępującego, co wskazuje na to, że umieszczono go w komorze w czasie budowy piramidy. Niezwykłym rozwiązaniem architektonicznym jest konstrukcja stropu Komory Króla. Sufit komory stanowi dziewięć płyt granitu o łącznej wadze około 400 ton. Nad nimi znajduje się pięć zamkniętych pomieszczeń - przestrzeni. Cztery z nich o sufitach płaskich i piąta, najwyższa, o stropie namiotowym. Konstrukcja ta miała na celu możliwie jak największe odciążenia stropu samej Komory Króla, zabezpieczając komorę grobową przed zawaleniem w wyniku nacisku masy skał budulca piramidy.

Dane techniczne

Wymiary po wybudowaniu:

• wysokość do wierzchołka – 146,59 m
• długości boków:
  • zachodni – 230 m 35,9 cm
  • wschodni – 230 m 39,2 cm
  • północny – 230 m 25,5 cm
  • południowy – 230 m 45,3 cm
• kąt nachylenia ścian bocznych – 51°52'

Budowa piramidy

O budowie piramidy pisał już Herodot: Cheops na wystawienie piramidy potrzebował dwudziestu lat. Wszystkim Egipcjanom kazał na siebie pracować. Jednym rozporządzono z łomów kamienia w górach arabskich włóczyć skały do Nilu, innym sprowadzone na łodziach przez rzekę kazał odbierać. Pracowało tak bez przerwy do stu tysięcy ludzi. Budowano zaś piramidę w kształt schodów.

Spekulacje pseudonaukowe

Publikacja Towarzystwa Strażnica z początku XX wieku, objaśniająca zakodowane rzekomo we wnętrzu Piramidy Cheopsa informacje o dacie końca świata

Piramida Cheopsa stanowi obiekt wielu pseudonaukowych spekulacji. Doszukiwano się w niej mistycznych liczb, poprzez odpowiednie przeliczanie jej obwodu czy długości korytarzy próbując wydobyć rzekomo zakodowane skomplikowane wzory matematyczne, dane astronomiczne czy przepowiednie o przyszłych losach świata. Niektórzy kaznodzieje protestanccy XIX wieku uważali Wielką Piramidę za „Biblię w kamieniu”. Wyznawcą takiego poglądu był m.in. Charles Taze Russell, założyciel Badaczy Pisma Świętego oraz William Marrion Branham. Zwolennicy paleoastronautyki tacy jak Erich von Däniken przypisują wzniesienie piramidy wysoko zaawansowanym pozaziemskim cywilizacjom.

Wielki Kanion Kolorado

Wielki Kanion, Wielki Kanion Kolorado – przełom rzeki Kolorado w stanie Arizona w USA przez Płaskowyż Kolorado. W obecnym kształcie Wielki Kanion ma 446 km długości i w najgłębszym miejscu (Granite Gorge – Wąwóz Granitowy) 2 133 m głębokości. Szerokość waha się od ok. 800 m (pod punktem widokowym Toroweap na North Rim – Północnej Krawędzi) do 29 km w najszerszym miejscu. Jest to największy przełom rzeki na świecie (jednak nie najgłębszy).
Obszar ten stanowi park narodowy – Grand Canyon National Park.

Budowa geologiczna

Kanion wykształcony jest głównie w łupkach Yishnu, a także iłołupkach, wapieniach, piaskowcach i granitowych intruzjach. W kanionie tym znajduje się pełny przekrój geologiczny od proterozoiku (era prekambryjska) po trias (era mezozoiczna). Każda seria warstw skalnych ma inny odcień. Skały osadowe kanionu obfitują w skamieniałości, od pierwotnych glonów do drzew, od morskich muszli po szczątki dinozaurów. Kanion zaczął powstawać najpierw w zachodniej części obecnego przebiegu, 17 mln lat temu, natomiast wschodni kraniec ukształtował się 5-6 mln lat temu. W następnych milionach lat trwało wcinanie się wgłębne rzeki i pogłębianie kanionu, przy zachowaniu jego długości. Jego "architektem" była rzeka Kolorado, która żłobiła kanion w miarę jak płaskowyż Kolorado się podnosił. Przed wybudowaniem w 1963 r. zapory wodnej Glen Canyon rzeka niosła przez kanion dziennie 500 000 ton osadu, obecnie zaś 80 000 ton.

Platforma widokowa Skywalk

28 marca 2007 dokonano uroczystego otwarcia szklanego pomostu nad zachodnią częścią Wielkiego Kanionu (Grand Canyon West). To "najwyższy balkon" na świecie. Usytuowany jest on na wysokości 1.219 m nad ziemią. Otwarcie atrakcji dla publiczności odbyło się kilka dni później. Za 29,5 USD/osoby (03.2009) (plus ok. 30USD za wykupienie trasy turystycznej) zainteresowani mają możliwość podziwiać otwierającą się pod nimi przepaść Wielkiego Kanionu, oddzieleni od niej jedynie przezroczystą taflą szkła. Szklana platforma widokowa Skywalk uznawana jest za cud inżynierii; kosztowała 30 mln dolarów i ma kształt podkowy wystającej na ponad 20 metrów od krawędzi urwiska, które opada pionowo w dół na głębokość 1.220 metrów. Znajduje się 144 km w prostej linii na zachód od Parku Narodowego Wielkiego Kanionu, odwiedzanego co roku przez 4,1 mln turystów, na terenach rezerwatu Indian Hualapai w Arizonie. Na platformie nie wolno wykonywać zdjęć (aparaty fotograficzne i telefony komórkowe przekazywane są do depozytu). Zdjęcia wykonywane są wyłącznie przez osoby upoważnione i dostępne za odpłatnością.

• 

  Platforma widokowa Skywalk
  
• 

  Widok na Grand Canyon West od strony platformy
  

Skywalk został zaprojektowany przez pracownię architektoniczną MRJ Architects, a jego rozwiązaniem konstrukcyjnym zajęła się firma Lochsa Engineering. Szkło, z którego zrobiono szklaną podkowę sprowadzono z niemieckich zakładów, specjalizujących się w produkcji szkła strukturalnego na potrzeby unikatowych projektów budowlanych na całym świecie. Według architekta Marka Johnsona, Skywalk udźwignie jednocześnie 120 osób i wytrzyma wiatry wiejące w Kanionie z prędkością 160 km na godzinę. Pomost wyposażono również w system amortyzujący, aby nie wpadał w drgania powodowane przemieszczeniem się po nim ludzi.